دیوار

سلام جما جان
خوشحالم که توانستم نوشته‌ی دیگری را با قلم تو بخوانم.
هر کس که حتی یک بار در زندگی‌اش خواسته و سعی کرده که زبان دیگری را غیر از زبان مادری‌اش، بیاموزد با این چالش روبه‌رو شده است.
پس انسان‌های زیادی موضوع نوشته‌ات را درک می‌کنند. خودم در این روزها، درگیر همین موضوع در رابطه با پسرم هستم و تصمیم گرفتم او را از سیستم رایج یادگیری زبان انگلیسی در ایران که بر اساس کتاب‌‌های سطح‌بندی‌شده است، جدا کنم و نام او را در کلاس خصوصی مکالمه‌ی انگلیسی بنویسم. به این امید که بتواند جرأت و جسارت حرف زدن پیدا کند.
نکته‌های کوچکی را در مورد نوشته‌ات یادآوری می‌کنم:
«می دانشت» در انتهای پاراگراف سوم اشتباه تایپی است.
در پاراگراف آخر فعل «حرف زدن» زیاد تکرار شده است؛ می‌شود برخی را حذف کرد مثلاً: «اما وقتی که حرف می زنم می توانم نسبتاً روان حرف بزنم، مگر اینکه درباره سیاست یا ادبیات حرف بزنم.» می‌توانم نسبتاً روان حرف بزنم مگر اینکه موضوع صحبت سیاست یا ادبیات باشد.
«علاوه بر آن وقتی که حرف می زنم،» علاوه بر آن موقع سخن گفتن یا مکالمه…
«الان که به نوشته های قبلی ام نگاه بیندازم» فعل با توجّه به قیدِ «الان» باید «نگاه می‌کنم» یا «نگاه می‌اندازم» باشد.
باید بگویم مهارت نوشتن‌ات بهتر از خیلی از ایرانی‌هاست و با پشتکاری که داری به هدف‌هایت خواهی رسید.

خیلی لذت بردم از خواندن دوباره متنت. خیلی زحمت کشیدی. کمتر کسی را دیده ام که شیب یادگیری اش اینقدر خوب باشد. ما معمولا با سرعت کم و گاهی خسته کننده ای زبان خارجی را یاد می گیریم. برای من همچنان جالب است که جدا از استعدادهای ذاتی چه چیزهایی می تواند سرعت ما را بالا ببرد. البته آنطور که شما نوشته اید غرق شدن در زبانی که یاد می گیریم همیشه خیلی موثر است.
همانطور که شما توضیح دادی نوشتن به زبان فارسی دشواری های خودش را دارد. به خاطر همین است که بسیاری از فارسی آموزها ترجیح می دهند زبان فارسی را به خط انگلیسی بنویسند.

سلام جمای عزیز
نوشته‌ات آنقدر حرفه‌ای بود؛ چه از نظر انتخاب واژگان و دستور زبان و چه از نظر استدلال و تحلیل، که من اول فکر کردم یکی از مقالات مجله‌های ادبی، به‌اشتباه، در این‌جا بازنشر شده است.
وقتی نام شما را دیدم خیلی خوشحال شدم.
فکر می‌کنم ایده اصلی نوشته‌ی شما، درباره‌ی اغلب جوایز ادبیِ ملی و بین‌المللی صدق می‌کند.
واقعاً ماهیت این جوایز چیست یا باید چگونه باشد و این که این جایزه‌ها در انتشار و پرخوان شدن کتاب‌ها چه تأثیری دارند؟
یکی از دلایل شما برای انتخاب‌های خاص این جوایز، فرهیخته بودن اغلب داوران بود که دلیل منطقی و معقولی است و این نکته به ذهن من رسید که شاید بشود کتاب‌ها را با فراخوان عمومی و برگزاری نظرسنجی در طی مدت معین انتخاب کرد یا حداقل نتیجه‌ی چنین نظرسنجی‌ای در انتخاب داوران لحاظ شود.
از خواندن نوشته‌ات لذت بردم، جما جان

عجب فضاحتی!
خیلی جالب بود! من اصلا از پشت صحنه ی جایزه بوکر هیچی نمی دانستم. آن بخش مارگارت اتوود فوق العاده خنده دار و سوتی بزرگی بود برای حضرات!
.
و همین طور این که مجبور بشوند کتاب متوسط را انتخاب کنند! بیچاره خوانندگان!

با چند آوایی شروع کرده بودی و بعد نظر شخصی خودت را گفته بودی! خیلی خوب است!
قلمت هم که تمیز و زیبا همراه با تنوع واژگانی… یک جورایی قلم فرهیخته ای است.