نعیم فراشری: خیلی دور، خیلی نزدیک
نو بهارا، چون که تو از کردگار بر زمین گَشتی بَشَر را یادگار یک نگه کن بر مَزار یارِ من تا برویَد سُنبُل و گُل از کَفَن نرگِسی زان چشمِ مستِ و دلنواز سُنبُلی از زلفِ دلجویِ دراز باز چون عودت کنی باری دگر گر نیم من، بر مزارم برگُذر نزدِ خاکِ گورِ من بنشین …